Afscheid van mijn vader

24 september 2024

Dinsdag 10 september is mijn lieve papa geheel onverwacht in zijn slaap overleden. Het blijft onwerkelijk en niet te bevatten. 69 jaar pas, sinds januari met pensioen. Volop genietend van het leven. En nu zomaar weg.

Bij de uitvaart op 17 september heb ik onderstaande tekst gesproken. Omdat ik vrijwel alles wat op deze website staat samen met papa heb beleefd, wil ik ook hier mijn dankbaarheid tonen door deze tekst te delen.

Lieve papa,

Ik heb je de afgelopen week zo vaak even willen appen of bellen. Even wat vertellen, of vragen wat jij zou doen bij moeilijke beslissingen. Ik ben er zo aan gewend dat we alles samen kunnen delen. Kleine dingen, zoals even lachend vertellen dat Bob helemaal vergat om je auto op slot te doen, toen we je afgelopen week kwamen bezoeken. Gelukkig stond de auto er een uur later nog. Maar ook grote dingen. Ik heb in de afgelopen jaren zo vreselijk in de put gezeten, en jij hoorde me altijd aan. Probeerde me altijd te helpen. Je zag me zo graag gelukkig. Ik ben zo blij dat je nog hebt meegemaakt dat ik er weer bovenop ben gekomen.

Ik weet nog dat toen we Rossya lieten inslapen en ik daar erg om moest huilen, jij me vroeg voor wie ik nou zoveel verdriet had: voor Rossya, of voor mezelf. Dat heb ik me de afgelopen week ook vaak afgevraagd. Het eerlijke antwoord is: voor ons allebei. Ik had je nog zoveel jaren extra gegund, maar ik mis je ook gewoon verschrikkelijk voor mezelf. Toevallig heb ik je pas nog gevraagd wat je zo leuk vond aan kinderen krijgen. Je zei onder andere dat je het altijd fantastisch hebt gevonden om zoveel samen met mij te doen. En ik ben zo blij dat het voor jou altijd net zo leuk was als voor mij. Dat is wat jou zo bijzonder maakte. Je genoot er zelf ook van als je iets voor een ander deed.

Toen jij door de NIJC gevraagd werd om trainer te worden, wilde je dat alleen als je eigen kinderen dan ook mee zouden gaan. En zo gingen we elke zaterdagmiddag naar Noordwijk, om vanaf daar met de bus naar De Uithof te rijden. Ik zat altijd bij jou in de bus. Dat hebben we 4 jaar elke week zo gedaan. Hierna ging ik door naar de wedstrijdgroep in Haarlem. Vanaf dat moment ben ik bij jou gaan trainen en dat is nooit meer veranderd. Het eerste jaar trainde ik op maandag, vrijdag en zaterdag. Jij gaf toen ook al op woensdag training. In die tijd speelden we ook allebei klarinet bij de Leidse Harmonie Kapel. De repetitie daarvan was ook op woensdagavond. Jij kwam dan gehaast vanuit Haarlem naar Leiden, met je paarse schaatsbroek en rode NIJC trui nog aan. Er werd vaak commentaar op gegeven, maar daar heb je je nooit iets van aangetrokken.

Ook de muziek was trouwens iets wat we samen deelden, en niet alleen wij. Ook mama was lid van de Harmonie, en samen met Bob hebben we nog een keer een optreden gegeven. We speelden "Music" van John Miles. Bob op piano, mama hoorn, en wij allebei klarinet. Dat was zo ontzettend leuk om met z’n allen te doen.

Terug naar de sport dan. Al snel reden we bijna elke dag naar de ijsbaan. Ik deed aan elke wedstrijd mee die er werd georganiseerd, en vond het meteen ontzettend leuk. Jij benaderde altijd alles zo positief. Je vertelde natuurlijk wat ik beter zou kunnen doen, maar benoemde vooral ook altijd wat er al wél goed ging. Dat vond ik heel fijn.

We zijn samen gegroeid in het schaatsen. We werden steeds fanatieker, en ik mocht aan steeds leukere wedstrijden meedoen. Hierdoor werd ik ook voor selectiegroepen uitgenodigd. Ik heb dus een aantal jaren andere trainers gehad, maar jij bleef ook in die jaren altijd heel belangrijk. Sowieso reed je me naar elke training, maar in de zomer deden we mijn fietstrainingen vaak samen, en doordat je op de ijsbaan evengoed bij elke training aanwezig was, zag je alles wat ik deed en bespraken we dat ook na afloop. Ik heb altijd het liefste gehad dat jij als coach op de kruising stond bij wedstrijden. Wij hadden aan een paar woorden genoeg. Je was nooit van alles naar me aan het roepen. Een paar kleine dingen was genoeg. "Gebruik je kracht", of "ritme in de bocht".

Toen ik A junior was ben ik weer bij jou gaan trainen. Piet Schipper is toen mijn schema’s gaan maken, en verder deden wij alles samen. We gingen in zowel zomer als winter ook samen op trainingskamp. Naar Ulrichen in Zwitserland in de zomer, het zomerijs in Thialf, en in de winter zijn we vaak naar Erfurt geweest en ook naar Collalbo. Ik heb daar alleen maar fijne herinneringen aan. Wij waren zo’n goed team samen. En ik heb daardoor zoveel kunnen bereiken. Zonder jou was dat nooit gelukt.

Toen ik geblesseerd raakte met schaatsen, hebben we ons net zo fanatiek op het wielrennen gestort. Je hebt toen een brommer gekocht, zodat ik daar achter kon trainen. Als het hard waaide en het moeilijk was om je snelheid gelijk te houden zat ik er wel eens achter te schelden, maar we hebben vooral heel veel lol gehad. Ik merkte al snel dat wegwedstrijden mij niet zo lagen, maar tijdrijden vonden we allebei fantastisch. Jaren eerder hadden we al eens allebei meegedaan aan het NK tijdrijden voor vrije renners op Texel, en konden we na afloop niet meer lopen van de pijn. We konden allebei goed afzien… Ik heb een tijdritfiets gekregen, en samen zijn we een aantal jaar alle tijdritten afgegaan. Bij de nationale tijdritten mocht jij in je auto achter mij rijden, en dat vond ik altijd de mooiste wedstrijden. Ik voelde me zo veilig als jij achter me reed. Dan kon er niks misgaan. Achteraf hoorde ik dan wel van jou dat je met samengeknepen billen in de auto had gezeten, omdat ik altijd het liefst zo min mogelijk afremde voor bochten. Later heb je zelf ook een tijdritfiets gekocht, en hebben we zelfs koppeltijdritten gereden. En gewonnen!

Een jaar of tien geleden ontdekte ik ultratrails, en ook dat deden we samen. We hebben de mooiste avonturen beleefd hiermee. Jij stond bij de verzorgingsposten uren op me te wachten, en op momenten dat ik er doorheen zat praatte jij me weer moed in. Het was altijd zo fijn om naar een post te lopen waarvan ik wist dat jij er weer zou zijn.

Sinds je met pensioen bent ging je vaak overdag al fietsen, met mama of alleen. Hierdoor fietsen wij ’s avonds wat minder vaak samen. Wel was je evengoed bij alles wat ik deed betrokken. Je hebt Jan en mij nog naar Schiphol gebracht en weer gehaald vorige maand. Jan zong op vakantie opeens Skillemedinky. Ik heb het je nog geappt, omdat jij dat vroeger ook altijd voor me zong.

Toen ik vorig jaar mijn auto kocht, heb jij me weer opnieuw leren schakelen omdat ik dat al 18 jaar niet meer had gedaan. Ik rij nu weer als een zonnetje dankzij jou.

Je bent ook bij Jan in de werkplaats geweest. Ik heb je voor je verjaardag een proefles houtsnijden cadeau gedaan. Je hebt toen een bloemetje gesneden, en ’s middags hebben we gezellig gefietst. We hadden het altijd zo leuk samen.

Ik denk dat anderen het wel eens raar hebben gevonden hoeveel wij samen deden. Ik ben er alleen maar ontzettend dankbaar voor dat we het altijd zo gedaan hebben. En ik zal altijd met ontzettend veel plezier en liefde aan alle prachtige herinneringen blijven terugdenken.

Eigenlijk alles wat ik meemaakte, deelde ik met jou. Als ik van mijn werk naar huis reed, belde ik je altijd even op. Ook appten we vrijwel elke dag. Jij was meestal de eerste die me kudo’s gaf op Strava, vaak gevolgd door een appje hoe het gegaan was. Samen hebben we nog de grootste lol gehad om mama, als we vanaf de bank toekeken hoe zij mee deed met Nederland in beweging. We konden zo lekker gek doen. Onze eigen vaste grappen, geluiden, gebaren. Ik trok vaak je capuchon over je hoofd, duwde je om op de bank, trok aan je wangen. Je vond het allemaal prima.

Lieve papa, ik hou heel veel van je, en ik mis je verschrikkelijk. Ik ben je zo ontzettend dankbaar voor alles wat je voor en met mij gedaan hebt. Ik had me geen betere vader kunnen wensen.